Bericht 8

Er zitten weer 2 dagen op, 2 zware dagen in de hete zon op het bouwterrein. Staaldraden vlechten met hand, daar zijn mijn laptophandjes niet tegen bestand. Maarja vandaag na 2 weken voorbereiden eindelijk het eerste beton gestort. Dit hele gebeuren moet nog 9 x herhaald worden voordat de eerste containers geplaatst kunnen worden, hieroverheen word een dak gemaakt en klaar...... ( ongeveer ).

Wat me ondanks alle goede bedoelingen van alle landen opvalt, is dat er binnen 1 organistie meerdere belangen spelen waardoor het af en toe lastig en omslachtig is om dingen te regelen, daar komt bij dat de Haitiaanse economie zo veel mogelijk gesteund word en je dus ook met de Hatiannse cultuur te maken hebt. Kortom geen dag kan je doen wat je gepland hebt, wat het lastig maakt om lekker op te schieten.

Zoals ik al zei, de eerste twee weken zitten erop en het eerste team gaat morgen weer terug naar Nederland. Vrijdagochtend vertrekken en zaterdagavond in Brussel landen. Vandaag is er weer een team voedsel uit gaan delen in een nabij gelegen dorp, ik heb voor de eer bedankt omdat we tot laat bezig waren bij de bouw maar ook om even af te wachten of deze rustig zou verlopen.

Aankomende dagen zal er waarschijnlijk weinig nieuws zijn aangezien we druk zijn met de fundering en zaterdag komt er nog een lading beton, dus het wordt weer een lange week......

Bericht 7

Zo.... Er zijn weer twee dagen voorbij de maandag (the day after)

Zondagavond heb ik contact gehad met Pastor Richard van een weeshuis in PAP. Zijn weeshuis stond voor de aardbeving in het plaatsje Leogane waar hij 70 kinderen in huis had en 5 man personeel. Het huis stond aan het strand en had een grote tuin waar de kinderen naar hartelust konden spelen.

Tijdens de aardbeving was iedereen in het gebouw en door een wonder zijn er 'slechts' 3 kinderen en 2 personeelsleden om het leven gekomen. Het huis is binnen 10 seconde als een kaartenhuis in elkaar gestort en door deze traumatische ervaring is er besloten om de kinderen niet langer op deze plek te houden en tijdelijk te verhuizen naar een andere locatie om alles te verwerken zodat de wederopbouw niet gebeurd in bijzijn van de kinderen. De locatie waar ze nu zitten is klein en de jongens slapen zelfs in tenten die om het zelfgebouwde houten gebouw staan.

Voor de jongen die ik vorige keer gesproken heb, heb ik een aantal foto's van
mij mee genomen omdat hij hier erg nieuwsgierig naar was. Ondanks alles besteed hij veel tijd aan school en na de aardbeving waarmee hij zijn tweelingbroer heeft verloren, heeft hij gelukkig niet zijn dromen verloren. Hij is vastberaden zijn school af te maken en een baan te gaan zoeken. In mijn vorige gesprek vertelde hij dat zijn grote zorg is dat er niet genoeg geld is voor zijn opleiding en daarom heb ik achter de foto's geld gestopt zodat hij een reserve heeft. Niet echt volgens de regels maar kon het niet laten.

Het hele team is mee en we krijgen een rondleiding zodat iedereen het weeshuis kan bekijken. We hebben van de compound rijst en soep meegenomen en voor de kinderen een tas vol speelgoed. Het is leuk om te zien hoe ze er op reageren, maar tegelijk ook naar om te zien dat de echte vreugde uit hun oogjes is verdwenen. De kinderen zijn echt getraumatiseerd en dat laat me niet koud.

Na een uur of 2 gaan we weer in onze zelf geregelde tap-taps ( soort taxibusje ) en na een paar kilometer besluit 1 dat hij niet meer verder rijdt en gaan we met zijn allen in 1 auto, ff krap maar gezellig. Onderweg komen we langs het enige tankstation waar we veilig de auto kunnen verlaten en waar we veilig drinken kunnen kopen. Eindelijk een blikje Cola en ja ook gelijk maar even biertje gedronken. Doordat we later zijn komen in de de avondspits van PAP en een rit waar we normaal drie kwartier over doen, doen we nu meer dan twee uur over. Op zich niet erg want er is genoeg te zien en te beleven onderweg, maar tergelijkertijd zie je ook nog maar eens alle ellende om je heen. Na twee uur in de spits is iedereen twee tinten donkerder van alle uitlaatgassen en stof, dus bij terugkomst op de compound tijd voor een douche......
Maar helaas de watervoorziening, telefoon en internet hebben het allemaal op 1 dag begeven, 1 X raden hoe mijn witte hoeslakentje eruit ziet?

Vandaag dinsdag was zo'n dag....... Nog steeds geen water, bloedheet en er moest weer gewerkt worden. Iedereen is moe en we gaan verder met de fundering van het warehouse, de bouwstaalmatten moeten op de juiste plek gelegd worden, ja met de hand en door de ongelijke ondergrond gaat Michel onderuit en loopt en serieuze snee in zij kuit op. Geluk is dat de hospitaal dichtbij is. Daarna heeft iedereen een bijna ongelukje en na de lunch houden we het voor gezien en ik besluit even een siësta te doen en het eerste wat ik hoor is Kees die verteld dat ik op moet staan anders ruimen ze eten weer af.... Even een paar uur van de wereld geweest maar ben weer op en top fit, het is dat er geen kroegen zijn, anders.....

Bericht 6

Bericht 6, tja wat zal ik zeggen.........
Vanmorgen een rustige ochtend gehad en natuurlijk net als iedereen in Nederland met 1 ding in mijn hoofd, we kunnen wereld kampioen worden.....

Na de lunch alles klaar gezet om voetbal te kijken en om half 2 lokale tijd voor de buis en de hele compound leeft mee met de 'Dutch people'. Om een lang verhaal kort te maken..... Klote!!!!
Extra nadeel hier is dat de wedstrijd in de middag wordt gespeeld en je de rest van de dag aan iedereen mag vertellen dat we, ja je leest het goed (en niet ze) verloren hebben. Des te meer reden om vandaag maar eens vroeg naar bed te gaan.

Vanavond heb ik nog met de pastor gebeld van het weeshuis waar ik eerder deze week geweest ben om een afspraak voor morgen te maken, zodat de hele groep morgen het weeshuis kan zien. Morgen beginnen we dus (nog) wat eerder met werken zodat we morgenmiddag weg kunnen.

Bericht 5

Vandaag zaterdag, eigenlijk weekend maar toch weer vroeg op gestaan om het wat dingen te doen bij de warehouse. Het is bloedheeet vandaag en ijzer vlechten in de brandende zon is na een paar uur iets te veel van het goede! Rond 11 uur begint mijn makkelijk bruinende huid toch tegen te sputteren. Na de lunch even een siësta gehouden maar met deze temperaturen was dat uiteindelijk ook geen pretje. Rond een uur of drie gaan we met zijn allen naar het dorpje Chambrun hier tien minuten vandaan. Het dorpje bestaat uit een aantal lemen hutjes waar na onze uitkomst uit alle hoeken en gaten mensen komen kijken wat die blanken mensen komen doen. We hebben voor de kinderen een aantal speeltjes meegenomen en na 10 minuten staan we op het dorpsplein te voetballen en andere zijn aan het touwtje springen. Zelf ga ik rondje lopen om wat foto's te schieten en al snel staan alle kinderen om me heen en poseren of ze met een fotoshoot bezig zijn, de meeste kinderen zijn ondervoed en veel kinderen hebben niet eens kleding en lopen naakt rond. Van een van de dames krijg ik een rondleiding in het weeshuis, waar ze enorm trots op is, een betonnen bak met werkelijk niks binnen waar 12 kinderen een onderdak vinden. Aan het einde van ons bezoek geven we alle kinderen een speelgoed auto kado, en ook hier wordt het een chaos en de kinderen kruipen over elkaar om als eerste aan de beurt te zijn. Als alles is uitgedeeld lopen we weer naar de compound waar we voor het eerst verse groenten en vlees krijgen voorgeschoteld, super maaltje!! Aankomende week komt er grote groep Amerikanen aan waardoor we van 2 tenten terug moeten naar 1, lekker knus!! Morgen is er een tv geregeld zodat we de finale kunnen kijken, dat is toch wel iets waar ik graag bij zou willen zijn, maarja........

Bericht 4

Donderdag, weer een indrukwekkende dag achter de rug. Iedereen in onze Mashtent was om 5 uur wakker. Een aantal zijn nog wat werk gaan doen bij de warehouse de andere hebben rustig aan gedaan vanmorgen. Na de lunch kwam Johan Smoorenburg (van kinderdorp Hart voor Haiti) on ophalen om in het centrum van PAP te kijken. Eerst zijn we bij een kamp gaan kijken dat tegen de grens van de Dominicaanse Republiek aanligt, een groot tentenkamp met 6000 tenten wat er voor zover goed georganiseerd uitziet. Onwerkelijk om te bedenken dat er gemiddeld 6 personen in een tent wonen, wat het een dorp op zich maakt, wel goed om te zien dat het er 'schoon' uitziet en er toezicht is van de UN. Hierna rijden we door naar het zwaarst getroffen gebied en onderweg horen we de verhalen van de dag van de aardbeving en de dagen erna. Johan woont al 28 jaar op Haiti dus weet over ieder deel van de stad verhalen te vertellen. Het is echt bizar hoe het centrum eruit ziet. Tussen, op en naast alle puinhopen leven de mensen en het lijkt dat iedereen weer in business is. Overal tussen de brokstukken staan kraampjes en alles wat waarde heeft wordt verkocht. Voor de meeste delen van de stad is het niet handig om de auto uit te gaan, dus schieten we wat foto's vanuit de auto. De geur die de auto in komt als de ramen opengaan is moeilijk te omschrijven. Johan verteld ons dat dit de geur is van overleden mensen die nog onder het puin liggen, volgens schattingen moeten dit er nog duizenden zijn, bij meerdere overheidsgebouwen weet hij ook te vertellen dat er nog kenissen onder het puin liggen. Verontrustend is het dat er nog honderden gebouwen op het punt van instorten staan en dat erbij naschokken nog steeds gebouwen naar beneden komen waaronder mensen hun stalletjes hebben staan. Het is ook moeilijk voor te stellen dat deze puinhopen opgeruimd gaan worden, aangezien de financiële middelen en
materieel ontbreekt. Het paleis wat in het centrum staat is ook zwaar getroffen en delen hiervan staan nog op instorten. Na de tour en de geur die maar slecht uit mijn neus gaan rijden we naar het kinderdorp van Johan en krijgen de mannen die er nog niet zijn geweest nog een rondleiding. Bij het bejaarden tehuis wordt ik herkend van mijn eerdere rondleiding en wordt ik spontaan gezoend door de jonge dame die maar liefst 102 jaar oud is en waarschijnlijk al tientallen jaren geen tanden meer heeft..... Bij Johan thuis nog even snel een lunch gedaan, jaja met een colaatje (het water met chloor smaak komt me al aardig mijn strot uit) en daarna weer terug naar de compound, waar we nog wat voor bereidingen doen voor morgen. Als alles goed is kunnen we morgen beton storten voor de fundering van de warehouse. Wat betekend dat we morgen weer aan de bak kunnen, weersverwachting is dat het morgen 40 graden wordt. De luchtvochtigheid is hier echt abnormaal, helemaal voor ons boertjes uit Nederland. Er wordt hier al gezegd dat de enige stap boven deze luchtvochtigheid is, onder water zijn..... Misschien ook nog leuk om te vermelden is dat er qua wilde dieren hier een hoop te zien valt, paarden, geiten, ezels, slangen, ratten, leguaantjes maar vooral muggen, als je niet zou weten dat het muggenbeten zou je zeggen dat ik een rare ziekte op mijn benen heb.

Bericht 3

Lieve allemaal, ook namens Dennis bedankt voor jullie bemoedigende reakties, top!

Gezien de gebrekkige verbinding lukt het helaas nog niet om foto's te uploaden of te versturen, dus nog even geduld daarvoor..

HIerbij bericht 3, vandaag ontvangen. Heftig verhaal...

Het was vandaag weer vroeg dag..... 6 uur waren we weer aan de slag, het lijkt dat ik aan de wamte begin te wennen, ik blijf zweten maar niet zo als de eerste dagen. Vandaag een geul gegraven voor de fundering. Na de regen ligt er een dikke laag modder/klei in en het is zwaar om het eruit te krijgen. Na de lunch snel naar huis gebeld en de stemmen van thuis weer gehoord. Het was heerlijk om de stem van Finn weer te horen en dat hij zei dat hij me miste. Daarna snel een korte douche en klaargemaakt voor de voedselverdeling. We gaan in een grote bus en na een half uur rijden stoppen we bij 1 van de kampen langs de weg. Eerst gaan we in kleine groepen met een tolk door het kamp en praten met de mensen over wat ze hebben meegemaakt, erg indrukwekkende verhalen die alle verbeelding te boven gaan. Zo zie gezinnen van 8 die leven in een tent die niet groter is dan een tweepersoonsbed en zie je kinderen met blonde haren wat teken is van ondervoeding. Ook zie je kinderen met opgezwollen voeten waar vocht uitloopt dit is volgens de medici die waren schurft. Als je via de tolk aan ze vraagt wat ze er aan gaan doen is het antwoord dat ze hopen dat het overgaat. De meeste mensen in de tentenkampen vertellen ook dat ze geen idee hebben hoe hier uit moeten komen en dat ze zullen wachten tot er wat veranderd. Na de gesprekken met de mensen in de mens onterende tenten lopen we door op het terrein waar we voedsel gaan uitdelen. Dit zijn tassen met voedsel en kleren die op de compound al zijn in gepakt door de Amerikaanse collega's. Om het voedsel gestructureerd uit te delen zijn er dagen ervoor door de pastor kaartjes uitgedeeld aan de mensen die het voedsel het hardst nodig heeft. In mijn ogen is iedereen dat, maarja...

We maken met zijn allen een slang om de tassen met voedsel door te geven, maar dan gebeurd er wat je op je op tv ook zag, zodra de deuren van de vrachtwagen opengaan breekt er totale chaos uit en worden we bijna onder de voet gelopen door 400 uitgehongerde Haitianen, het systeem is er totaal uit en we moeten de deuren van de vrachtwagen sluiten om alles weer rustig te krijgen. Na een half uur van mensen van mensen in vakken de duwen/drijven, wat echt mensonterend is kunnen we als nog beginnen met het uitdelen van voedsel. Het blijft een gespannen situatie aangezien er meer mensen zijn dan voedselpakketten. Wat voor taferelen er dan vlak voor je ogen afspeeld is eigenlijk moeilijk te omschrijven. Oudere mensen worden ingezet om medelijden te kweken om zo toch een pakket te kunnen krijgen. De mix van hitte, reddeloze mensen die tegen elkaar staan aangedrukt en stank is heftig om mee te maken. Nadat de pakketten op zijn en mensen vechtend om pakketten weer enigzins afstand nemen van de truck gaan we verder met babyvoeding. Jonge moeders met kinderen komen aangerend om wat voeding te bemachtigen en zelfs baby's van enkele weken worden op de arm meegenomen de drukte in. Sommige kleine baby's gaan nadat de moeder voedsel heeft gekregen naar andere dames om zo weer in de rij te kunnen gaan staan voor nog een poging. Echt schokkend om te zien is dat volwassen mannen kort daarna met hun vingers potjes babyvoeding naar binnen werken en zelfs handen met droge poeder opeten om maar iets binnen te krijgen en dus de keuze maken dat hun baby's niks krijgen, het is lastig om hier machteloos naar te kijken.

De stemming in de bus terug was bedrukt en er ontstonden alweer de eerste ideeën om bij de volgende voedseldistributie het anders aan te pakken zodat de mensen geen ruimte krijgen om chaos te veroorzaken zodat het gemoedelijker kan verlopen. Bij terugkomst op de compound was er eten gemaakt van producten die in het voedselpakket zitten en was er krap aan eten gemaakt zodat we kunnen ervaren wat mensen hier elke dag meemaken. Met een knorrend maagje naar bed dus......

Eerste berichten!

Daar zijn de dan eindelijk; de eerste berichten vanuit een heel warm Haiti!

Mail en telefoon zijn niet altijd in de lucht dus vandaar dat ik zijn berichtgeving naar ons even vertaal voor de weblog. Verder kan je hem ook rechtstreeks mailen op dennisbusser@orange.nl, heeft hij wat te lezen voor de afleiding! Groet, Jolijn

BERICHT1:

Na aankomst zijn we eerst op het vliegveld een geïmproviseerde loods met customs erin en een half werkende kofferband en ongeveer 40 graden de koffers gaan halen. Daarna door een menigte van mensen naar de auto gegaan die voor ons klaar stond. We zijn vervolgens naar het huis van pastor Pierre in Port Au Prince gereden. De eerste beelden van PAP vielen me mee moet ik zeggen, veel armoede en natuurlijk ook ingestorte gebouwen maar het zwaarst getroffen gebied hebben we niet direct gezien. Bij het huis van de pastor konden we direct aan het werk een generator van meer dan 1000 kilo moest op een truck geladen worden, heerlijk met die warmte....

Na lunch met een delegatie van Gain USA, Duitsland en Nederland naar een weeshuis geweest waar ik op 28 juli een rijke Nederlander mee naar toe moet nemen en hem moet overtuigen dat hij geld moet investeren. Men (de bobo's) geven dit blijkbaar uit handen en geven mij hier de verantwoordelijkheid voor. Vandaag met de pastor van het weeshuis een gesprek gehad en ook met de weeskinderen gesproken. 1 van de jongens die me rondleidde vertelde me zijn verhaal over zijn overleden tweelingbroer en liet me zijn foto's zien, meer dan indrukwekkend en moet zeggen dat zijn verhaal me erg aangreep.

Daarna weer terug gegaan naar de compound waar de muggen iedereen opvreten, deet of geen deet, dus ik lig nu in de tent op een legerbedje met een plastic matras onder mijn klamboe...... Zonder airco!!!!!!!!

BERICHT 2:

Vanmorgen vroeg op gestaan, (5 uur) we zijn om half zes gaan eten en zijn om zes uur gaan werken om voor de hitte al het nodige te gaan doen. Maar zelfs om zes uur in de ochtend is de warmte al van die aard dat je na 5 minuten werken al je porieen open voelt gaan en het zweten niet meer te houden is. Waar ik in Nederland moeite heb om er aan te denken dat ik moet drinken heb ik vandaag rond half acht in de ochtend al 2 liter water gedronken en is er geen plekje meer op mijn kleren dat nog droog is.In de middag krijgen we hulp van de Amerikanen en na een half uur in de brandende zon begrijpen ze waarom wij altijd zo nat bezweet over de compound lopen. Zij houden zich meer bezig met projecten in de nabije omgeving en leveren minder vaak fysieke arbeid, zware stenen sjouwen en met de hand uitgraven van gleuven waar beton in gestort moet worden. Rond half tien krijgen we een seintje dat er een auto beschikbaar is om mee naar het weeshuis Hart voor Haiti te gaan. Ja hoor we hebben een oude auto zonder airco en gaan met zijn vieren op pad. Naongeveer een uur rijden met een gemiddelde snelheid van 30 km per uur komen we bij HvH, de weg er naar toe is meer dan slecht en je wordt om de honderd meter gelanceerd in de auto.

Een prachtig opgezet project waar naar de aardbeving veel mensen naar toe zijn gegaan. Het is bijna een afgeschermd dorp wat je vanaf de weg bijna niet ziet. Er is opvang voor hele jongen kinderen maar ook voor bejaarden en er is na de beving hard gewerkt om alles weer voor elkaar te maken. Na januari is er al een kilometer muur opnieuw opgebouwd en de huizen zien er al weer keurig uit. In de bakkerij op het terrein wordt gebakken voor de mensen daar maar ook voor het dorp. Mensen die er willen blijven krijgen onderdak en eten maar moeten wel een bijdrage leveren aan het 'dorp'. Na de rondleiding met de oprichter gesproken, Johan Smoorenburg. Over de aarbeving en over hou hij het dorp heeft opgericht. Met Johan afgesproken dat hij ons donderdag mee down town neemt om het zwaarst getroffen gebied te gaan bekijken. Daarna teruggereden naar de compound en daar hebben we voetbal gekeken. Een oude tv in de kerk gezet en met 40 graden gezien hou het Nederlandse elftal de wedstrijd won. Het feestje was kort maar gezellig en daarna hebben we wat in de zon gezeten. Na het eten gezamelijk nog wat spelletjes gedaan en tijd om naar bed te gaan, we gaan er weer om vijf uur uit om te gaan werken, misschien dat morgen met de Amerikanen meegaan om voedsel uit te delen bij een nabij gelegen kamp

Onderweg

Nou, het scheelde niet veel vanmorgen maar na 4 uur in de auto te hebben gezeten (dankzij twee hele fijne files) waren we nog net op tijd om in te checken! Dennis is bepakt en bezakt op weg naar Haiti!

Hij heeft geen voetbal kunnen kijken dus moest per sms op de hoogte gehouden worden, balen dus...

Verder alles volgens plan. Wordt vervolgd!

Gr. Jolijn