Update 2011 Juni
Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik vanuit Haiti weer terug kwam in het altijd mooie Brussel.
Denkende aan alle indrukken die ik heb opgedaan en verhalen die ik gehoord heb en drama's die ik gezien heb, bedacht ik me dat ik zo nu en dan een update krijg vanuit Gain Germany over de situatie van 1 van de projecten. Daarom vond ik het wel passend om jullie een jaar later te laten weten dat er nog steeds hard gewerkt word in Haiti om mensen een beter bestaan te geven.
Het project waar ik veel over geschreven heb, is het weeshuis in Ca-Ira in Leogane. Dit weeshuis is nagenoeg met de grond gelijk gemaakt tijdens de aardbeving en hier is, door vooral Gain Germany en Gain Canada, hard gewerkt om het weeshuis weer op te bouwen. Hieronder vinden jullie de updatevan Juni, waarin je kunt lezen waar men op dit moment mee bezig is.
Ondanks dat de wederopbouw in Haiti nog steeds niet goed van de grond komt, is het juist zo belangrijk dat projecten als deze doorgang vinden en dat er op projectbasis echt goede dingen gedaan worden.
Een jaar later wil ik jullienogmaals danken voor alle steun in welke vorm dan ook en wil je meer info dan kan altijd even een kijkje nemen op www.gain-germany.org of www.gainhelpt.nu.
Groet,
Dennis
Global Aid Network (GAiN) e.V.
Haiti Update - June 2011
Ca-Ira Children ?s village:
Construction:
The first steps are finally taken to start with the construction of the dormitories and a new staff house. During our last field trip from May 5th to 10th a team of 9 people went to Ca-Ira. Some of the group wanted to get to see the place in Ca-Ira and others started with the measurement of the place for the construction. Art Rawding, one of the members of the group also stayed in Ca-Ira for two month to start with the construction. Besides Art who will come back to Ca-Ira frequently in the future we employed a local worker everyone calls „Kiki“. He is a great worker and help to Art. Together they are in charge of the constructions going on in Ca-Ira.
Construction Plan for the reestablishment of the Children's Village:
Edgar Zeiss, Architect from GAiN Germany is continuing to draw the detailed construction plans for Phase 3 of the reestablishment. By now he works together with Robert Gostner, an Austrian engineer who joined the team on the field trip in May and is volunteering to help. After consulting many people we have made some changes to the original plans for the reconstruction. Theses changes refer mainly to the toilet and washroom facilities. Along with this update you will receive the new plan. If you have any questions about it, please let us know.
Equipment:
By now the Backhoe-Loader arrived in Ca-Ira and Art and Marcos are working with it. Besides the Ford Ranger pickup-truck we have now also purchased a motorbike Dayun DY 125 and a KIA K2700 for the work on the ground. This way we will have the capacity to move quite a few people as well as materials. All vehicles may be used for the teams as well so we would not spent money on rentals. However the use certainly needs to be coordinated with the staff on the ground. Again we would like to thank GAiN Canada and the Share Life Foundation for the financial support that enabled us to purchase these vehicles.
Water supply:
As the water quality as well as the quantity of the water in the two existing wells is by far not good enough to supply all people with water, we have purchased a water tank and are regularly ordering a tank truck and buying drinking water to ensure that all children and adults will get enough clean water to drink. However as this can only be a temporary solution we are currently in the process of drilling a water well to ensure that enough water will be available in the future. However to make sure that the water will be clean and without any health risk we plan to install a water filtration system. We have made contacts with an Canadian Organization that is planning to help us with it.
Energy supply:
As there is always a lack of energy and running the generator to produce energy is a costly matter, we have purchased a 10 KWH Solar System. We are now in the process of getting the System to our warehouse and ready for shipping it to Haiti. The idea is to start with the 10 KWH System and extend it in future as needed. As a means to fund the system we would like to ask all teams that are staying at Ca-Ira to contribute 1.200 USD per Team (or in case of smaller teams, at least 100 USD per Person) to replenish the solar system. Since the solar System will enable the teams to have energy during there stay without having to pay for the Diesel to run the generator it will safe money. Instead of spending the money on the Diesel we would like to ask the teams to contribute to the solar system. This way we are able to enlarge the System over the years and provide a free and clean source of energy for the orphanage.
GAiN staff for the Ca-Ira Children ?s Village:
Bärbel:
Bärbel from Germany who stayed on the ground for three month will stay involved with the project by coordinating the volunteers who want to go to Ca-Ira. If you have any teams or individuals that would like to go to Ca-Ira please contact/inform Bärbel: baerbel.steffen@gain-germany.org
Claudia:
Claudia is a young german architect who will go to Ca-Ira from July to September.
Linda and Waldemar are still raising support. We plan to send them to Haiti in the beginning of August.
Family E: Family P:
Katharina and Boris are now starting the application process to become GAin staff. IF everything goes well and they will be able to raise enough support they might move to Haiti in summer 2012.
Art:
Art went with the team to Ca-Ira at May 5th and will stay until June 30th to lead the construction work on the ground. After that he will go back to Latvia for two month and then come back to Haiti for another two month of work.
Marcos:
Marcos from Spain will be staying long term in Haiti. His key responsibilities are to take care of all equipment and tools. He is also the responsible one of the Backhoe Loader.
Container Shipments:
GAiN Germany is currently preparing two Container shipments with baby food, the solar system, paint, construction materials, etc. The Containers will be received by NVM. Some of the materials will be used by NVM and some of the materials will go to Ca-Ira.
Upcoming field trips:
Scheduled field trips:
GAiN Germany: - end of June, - mid August, - beginning/mid September
Scheduled teams:
2011: -
GAiN Canada: July 1 - July 10 -
CCC Germany: July 30- August 14 -
GAiN Holland: Sept. 1 - Sept. 22 -
GAiN Holland: Nov. 11 - Nov. 26 -
GAiN Spain: Dec. 27 - Jan. 5
2012 -
GAiN Canada: Feb. 24 - March 3 -
GAiN Canada: March 2 - Feb. 11 -
GAiN Canada: July 6 - July 15 -
GAiN Canada: July 13 - July 22 -
Bericht 14
De laatste week!
Ben inmiddels al weer thuis en zit heerlijk achter mijn pc het laatste verhaal te schrijven.
Afgelopen maandag rustig begonnen op het koude kantoor waar de airco op 29 graden staat.
De laatste hand gelegd aan de planning voor de groepen die nog moeten komen, voor alle groepen, de bouwers, de kinderwerkers en de medici een aardig programma in elkaar kunnen draaien zodat ze de weken die ze in Haiti verblijven ook daadwerkelijk aan de slag kunnen.
Na de lunch snel klaar gemaakt voor vertrek. Voor de nieuwe mensen staat het bezoek aan het weeshuis Leogane op het programma. Op zich niet een activiteit waar ik bij ‘moet' zijn, maar omdat donderdag a.s. de investeerder uit Nederland komt, wil toch nog even het eea doorspreken met de pastor van het weeshuis. Langzamerhand begint de ellende om je heen te wennen, aangezien ik van de nieuwe groep de nodige oohs een aahs hoor als we door PAP rijden. Na de hobbelige rit van ongeveer een uur komen we aan bij het weeshuis. De kinderen staan ons al op te wachten bij de poort en sommige zien mij voor de 4e keer en springen me letterlijk in de armen om eens wat aandacht te krijgen van iemand anders. Na de rondleiding wat overigens niet langer duurt dan 10 minuten want meer dan een houten gebouw en een aantal tenten is er eigenlijk niet te zien, ga ik even rustig zitten met de pastor. We weten beide eigenlijk niet wat we kunnen verwachten en ik vraag hem maar om zich goed voor te bereiden op vragen omtrent de kosten, vierkante meters, bouwtekeningen enz. Op zich geen overbodige luxe want de pastor heeft geen idee wat hij voor de wederopbouw nodig heeft en wat het moet gaan kosten. Kortom huiswerk voor de pastor. Verder bespreken we nog even de tijden wie wanneer op welke locatie is en hoe we het vervoer gaan regelen. Intussentijd wordt de groep nog even getrakteerd op een paar mooie liedjes door de kinderen gezongen worden. Het is tijd om te gaan en iedereen gaat weer nat bezweet in de auto naar de compound.
Dinsdag!
Betondag, alle werkzaamheden zijn weer klaar om een levering beton te ontvangen en zowaar gaat alles op het einde van mijn verblijf nog bijna gesmeerd verlopen ook. Het beton wordt in de ochtend gebracht, iets waar ik al weken om gevraagd heb, omdat dan de temperaturen nog enigszins ‘normaal' zijn, om fysieke arbeid te doen. (28 graden) Na de middag doet iedereen rustig aan, de temperatuur is vrij hoog en het beton moet hard worden. Misschien leuk om te weten, met deze temperaturen is het beton na 2 uur al zo hard dat er overheen kan lopen en na 24 uur zo hard dat er al met zwaar materieel overheen kan rijden. Verder staat in de namiddag een IDP kamp op het programma waar voedsel uitgedeeld gaat worden. De mensen die dit nog niet mee hebben meegemaakt gaan mee en de rest blijft op de compound om te relaxen. Naast dat het vervoer er naar toe een probleem is, omdat de Amerikaanse groep erg groot is hoeft het van mij ook niet zo. Het voedsel uitdelen op zich is een goed initiatief alleen denk ik dat dit in kleinere groepen moet gebeuren omdat het anders een soort van aapjes kijken wordt waar die mensen niet op zitten te wachten.
Woensdag!
Vandaag mijn laatste dag om dingen af te ronden. Donderdag de hele dag op pad en vrijdag in de ochtend vertrek. Realiseer me in eens dat ik vandaag dan ook mijn koffer moet gaan pakken. Althans wat er van over gebleven is. Voor zover mogelijk heb ik al mijn kleding laten wassen bij de dames die op de compound onder de boom met de hand alle was wegwerken. Wat uiteindelijk weer een inkomen oplevert voor 2 families. Ik ben aangekomen met 2 volle koffers en na het inpakken kom ik eigenlijk niet verder dan een halve koffer. Kleding, schoenen, beddengoed, klamboe enz. ik probeer zoveel mogelijk achter te laten aangezien dit weer wordt uitgedeeld aan de mensen die hier in regio wonen. In de middag loopt het dan toch nog even niet zoals gepland, mijn auto die ik gereserveerd had om een dag mee te nemen op donderdag blijkt dubbel geboekt te zijn. Een regel die hier geldt is dat alle vliegveld ritten voorgaan op alles zodat niemand zich zorgen hoeft te maken of ze wel aankomen of kunnen vertrekken. 2e op de lijst staat de kokkin, die voorrang heeft op een auto om inkopen te doen. Na veel schuiven blijkt het toch niet mogelijk te zijn om een auto vrij te plannen en ik besluit maar een tap-tap te regelen voor de donderdag met de investeerder. Niet ideaal maarja voelt deze man meteen hoe het is om in Haiti te zijn. Maar omdat de tap-taps geen bedrijfjes zijn die in een telefoonboek of iets dergelijks staan en wij met de compound redelijk afgelegen zitten, zit er niks anders op om aan de weg te gaan staan en te wachten op een tap-tap en daar afspraken mee te maken. Na een uur nog geen tap-tap gezien dus maar weer terug naar de compound waar de kokkin vrolijk komt vertellen dat ze inkopen heeft gedaan en we lekker eten vanavond. Heerlijk........... dus toch een auto voor donderdag en alle moeite voor niks. Welkom op Haiti!!!
Donderdag!!
Koffertje is gepakt en klaar voor mijn laatste dag!
Om 9 uur rijden we ( Kees en ik) weg naar onze afspraak van 10 uur in Hotel Prince in Port au Prince, Avenue Christof hoek Rue 2. Leuk zo'n voorbereiding, onze chaffeur kent het niet en bordjes met straatnamen staan er niet meer. Ik zeg.... uitdaging en lange leve google map op mijn iphone!! Eindelijk in de goede wijk en uur te laat komen we bij Hotel Prince dat in een gebied ligt dat zwaar getroffen is. Na een korte ontmoeting met Wim Fleskens tijd om snel in de auto te stappen en richting het plaatsje Leogane te rijden. Na ongeveer een uur rijden zijn we vlakbij. Ik dacht na het centrum van Port au Prince het ergste gezien te hebben maar in deze streek waar het epicentrum van de aardbeving lag, is ongeveer 90% van alle huizen ingestort en zie je werkelijk waar een dorp van brokstukken waar hier en daar weer een huisje is gebouwd. De armoede die voor de aardbeving ook groot was, is nu nog erger en hier zie ik voor het eerst borden langs de weg staan met de teksten of er gesteund kan worden in welke manier dan ook. In sommige delen van de weg zitten scheuren van een meter diep en echt doorrijden is hier dan ook niet mogelijk. Eenmaal aangekomen bij het weeshuis heerst er een rare rust op het terrein. Het is op zich een prachtige locatie, in een baai aan de zee. Een groot grasveld met een enorme boom voor de nodige schaduw, een natuur zwembad dat gevuld word door de zee en kleine stenen gebouwtjes waar de kinderen in woonde. Omdat ik de foto's heb gezien van hoe het er voor de aardbeving uitzag, kan ik me goed inbeelden hoe mooi het was en hoe fijn het moet zijn geweest voor de kinderen om daar te wonen. Maar nu ligt het hele terrein bezaait met brokstukken en staan er nog delen van gebouwen overeind. We ontmoeten de pastor en aantal kinderen die meegegaan zijn, 1 daarvan is Elise de jongen die me vertelde over zijn tweelingbroer. Hij neemt mij mee voor een 1 op 1 rondleiding. Als we in de eetzaal staan, althans wat er van over is, laat hij me de scheur in grond zien, die door de aardbeving ontstaan is. Dan wijst hij me een plek aan en verteld dat daar zijn broer zat te eten toen de aardbeving begon en dat hij naar buiten rende. Net buiten het gebouw is hij bedolven onder de brokstukken van het dak dat op dat moment naar beneden kwam en waardoor hij is overleden. Omdat alle brokstukken er nog liggen, de scheuren in de vloer, de eettafel die er nog staat, krijg ik voor het eerst een klein beetje het gevoel hoe moet zijn geweest tijdens de aardbeving. Na even helemaal in gedachten te zijn geweest merk ik dat Elise weg is en ik zoek hem op. Hij verteld me dat hij het nog steeds moeilijk vind om er over te praten maar dat hij het van zichzelf moet, om het zo te kunnen verwerken. Hij wil in de toekomst graag weer terug naar deze plek en dit is volgens hem de manier om er aan te wennen. Na een minuut of 10 stel ik toch maar voor om even alleen een rondje te lopen en veel weerstand krijg ik er niet op. Eigenlijk is alles beschadigd en moet alles wat er nog staat eerst tegen de vlakte voordat er weer iets opgebouwd kan worden. In de baai ligt een redelijke boot op z'n kant in de baai, die door de mini tsunami in de lucht is gegooid en bijna op het strand is terecht gekomen. Bij de kleine huisjes waar de kinderen woonde wordt op dit moment les gegeven aan kinderen uit het dorp wat het nog enigszins levendig maakt. Nadat we alles hebben gezien hebben we een gesprek met de pastor over wat er nu nodig is om het weeshuis weer op te bouwen. De investeerder is onder de indruk van alle beelden en ziet mogelijkheden. Echter zullen deze eerst in Nederland besproken worden, dus direct een concreet antwoord zit er niet in. Na een lunch van verse mango's en kokosnoten stappen we weer in de auto om naar de noodopvang in Port au Prince te rijden om zo het contrast aan de investeerder te laten zien. Hier doen we voor mij de bijna gebruikelijke rondleiding en kinderen zingen vandaag extra hard om indruk te maken op Wim. Vervolgens rijden we na een lange dag weer naar de compound waar we gezamenlijk nog wat eten en waar Wim de mooiste plek krijg in tent, middenin, waar geen zuchtje wind is en waar het bloedheet is.
Vrijdag!!!!
Vetrekdag!!! Om 9 uur staat het vertrek op het programma, voor ons en voor 2 Amerikanen die een vlucht eerder hebben waardoor wij ook vroeg moeten vertrekken. Enige probleempje is dat de chauffeur zich verslapen heeft en de Amerikanen met wagentje dat eigenlijk voor de bouw bedoeld is naar het vliegveld gaan. Rond 10.15 is eindelijk zover stappen we in de auto op weg naar het vliegveld. Onderweg nog even kunnen stoppen om paar souvenirs te kopen en dan is het zover....... De reis kan beginnen. Inchecken op het vliegveld van Port au Prince gaat net even anders dan in andere landen. Een klein halletje met een zwerm Haitianen om je heen om de laatste dollars uit je zak te kloppen en bloedheet. Nat bezweet staan we in de rij en zien het de koffers op de ‘band' gaan, of niet eigenlijk. De beambte weegt de koffers en pakt ze zelf op om door het luik te duwen en daarachter zie weer mannen staan die met de hand de koffers aannemen en ze op een kar leggen. De vertrekhal ziet er nog enigszins normaal uit, maar zeker niet wat je normaal gewend bent. New York!!! Voor je gevoel weer de beschaafde wereld en tijd voor eindelijk weer een biertje........We rekenen net de biertjes af en dan horen we over het vliegveld galmen ‘this is the last call for mister Busser en mister Luijk' oeps....even gas geven!!! Na een mooie tocht van Port au Prince, New York, London en uiteindelijk Brussel waar iedereen staat te wachten. Het is heerlijk om iedereen weer te zien en het lijkt of Finn meteen met secondelijm aan mijn nek vast geplakt zit en Tess wil non-stop kusjes geven aan papa. Op dat moment realiseer je ook meteen dat 4 weken meer dan genoeg is en het tijd is om weer lekker thuis te zijn!!!!
Bericht 13
Bericht 12
Vanmorgen weer met de planning van de volgende teams bezig geweest. Een afspraak gemaakt met Johan Smoorenburg van Hart voor Haiti om te kijken of hij in de aankomende weken nog werk heeft voor de mensen van Gain Holland. Met veel geluk een auto kunnen krijgen maar ik moet hem delen met kokin van de compound, die over de hele wereld kookt voor hulpverleners in getroffen gebieden. Plan is om mij af te zetten zodat zij inkopen kan doen om mij daarna weer op te pikken. Eenmaal bij het kinderdorp aangekomen is ze erg onder de indruk van wat ze ziet en nu ben ik degene die de rondleiding geeft. Het plan wordt gewijzigd en ze blijft bij het gesprek, wat goed verloopt en waardoor mijn planning aardig begint vol te lopen. Samen met Debby (kokin) gaan we kijken bij de bakkerij zodat ze ideeën op kan doen om zoiets op de compound ook op poten te zetten. Aangezien de tijd aardig door tikt en er aan het einde van de dag voor ongeveer 100 man weer eten op tafel moet staan, blijft er geen andere keuze dan mee gaan met inkopen doen. Onze chauffeur Walton rijdt ons, dus druk in gesprek rijden we weg. Na ongeveer 15 minuten schrikken we ons kapot, want we worden geramd door een tegemoet komende ouderwetse Amerikaanse schoolbus en die schaaft over de volle lengte langs onze auto. Als we stil staan, springt iedereen de auto uit om te kijken wat de schade is. Op zich valt het mee, over de volle lengte krassen en het achterlicht kapot. De chauffeur van de bus vindt het wel prima en besluit maar weer eens te gaan. Onze chauffeur gebaard ons de auto in te gaan en voor dat ik het weet zit ik in een achtervolging. We halen een aantal auto's in en vervolgens de bus en rijden hem klem. De beide chauffeur schelden en tieren wat en gelukkig komt de politie erbij. Tot mijn verbazing sturen deze heren de bus alsnog weg en ons uiteindelijk ook, raar. Honderd meter verder is een politiebureautje en onze chauffeur doet zijn verhaal waarop met loeiende sirenes 4 agenten worden weggestuurd om achter de bus aan te gaan, ook raar!! Na een half uur is de bus terug en begint er een niet te volgen gesprek tussen 2 heetgebakerde Haitianen. Na een uur als de mannen al meerdere malen naar buiten en naar binnen zijn geweest en beide auto's grondig hebben onderzocht, vraagt onze chauffeur of ik met de politieagent wil praten. Als ik het gebouw binnen loop wordt ik eerst verwelkomd door 4 gevangenen die aan beide kanten achter de tralies zitten. Aan de agent vraag ik wat er nu gaat gebeuren en de beste man geeft allebei de heren de papieren terug en zegt dat zemorgenmaar terug moeten komen omdat hij er nu ff geen zin meer in heeft, heel raar!! Al met al een geintje wat ons ongeveer 2 uur heeft gekost en qua tijd zitten we nu echt krap. We rijden naar 1 van de duurdere hotels in PAP, die in een eerder stadium heeft aangeboden dat we gebruik mogen maken van hun inkoopvoordeel bij de groothandel. Zodra we alle spullen hebben en nog even snel langs het buffet zijn gelopen voor een snelle lunch, snel weer in de auto om door de spits weer naar de compound te rijden. Onderweg wordt onze chauffeur stiller en stiller en ik zie een paar tranen over zijn wangen lopen we vragen wat er aan de hand is, niks. Na wat doorvragen blijkt dat hij doodsbenauwd is om ontslagen te worden, ondanks dat het zijn schuld niet was van de aanrijding. Eenmaal op de compound aangekomen besluit ik toch nog maar even met de pastor te praten en uit te leggen wat er gebeurd is. Hij is niet echt onder de indruk en gaat er over na denken. Wordt vervolg dus........
Bericht 11
Bericht 10 alweer!
Weer een paar dagen voorbij......
Afgelopen dagen minder met de bouwwerkzaamheden bezig gehouden en memeer gericht op de activiteiten waar we ons met het nederlandse clubje mee bezig houden. Aangezien er vooraf geen planning is gemaakt en de continuïteit van onze activiteiten niet gewaarborgd is, ben ik nu meer bezig met het maken van een planning.
Dit houdt in dat er meetings gepland moeten worden met de amerikaanse organisaties om er zeker van te zijn dat niet 2 organisaties dezelfde activiteit gaan doen. Heb afgelopen dagen dus meerdere vergaderingen gehad en het begint bijna op werk te lijken. Vandaag methet hoofd van de lokale school gesproken om te kijken of onze kinderwerkers activiteiten kunnen opzetten voor de kinderen. Op zich geen probleem, was het niet dat we het met beperkte middelen moeten doen. Resultaat, voor de aankomende weken gaan er meerdere klassen starten met een soort van handenarbeid en een sport en spel middag.
Verder met de amerikaanse leiding een overleg gehad over de opzet van het voedsel uitdelen bij de tentenkampen. Om het geen chaos meer te laten worden hebben we er voor gekozen om de truck met voedsel later te laten komen zodat de focus niet meteen ligt op het voedsel en men eerst de boel kan organiseren voordat het voedsel uitgedeeld wordt.
Ook voor onze nieuwe teamleden moesten er een aantal uitstapjes georganiseerd worden, om hun ook een aantal dingen van het land te laten zien. Voor dit soort zaken moet er vervoer en een chauffeur geregeld worden en met de paar auto's die hier zijn waar iedereen gebruik van wil maken is dat een aardige puzzel, maarja het is geregeld totdat de laatste nederlander het land verlaat.
Ook voor de bouw moesten er een aantal zaken geregeld worden. Zaterdag zou er beton geregeld worden, maar dat kwam niet omdat de chauffeur in een scherpe bocht een motoragent per ongeluk had besmeurt met een laagje beton, waarschijnlijk was hij daar maandag nog zo van onder de indruk en reed hij de brandstofpomp omver, met gevolg dat het bedrijf een week moet sluiten....
Bij de pastor die hier alle touwtjes in handen wil houden, heb ik aangegeven dat ik het Nederlandse team voor een week terug trek en dat we bij het kinderdorp Hart voor Haiti gaan werken. Had ik net alles rond om daar naartoe te vertrekken, krijg ik de melding dat er een nieuw bedrijf gevonden is en dat er weer beton geleverd kan worden, dus... alles weer terug kunnen draaien. Tussendoor ben ik druk aan het mailen met de investeerder die volgende week aankomt en die ik langs meerdere projecten ga leiden om hem meer gevoel te geven waar zijn geld eventueel terecht komt. Om dit te op poten is al een operatie op zich. Door de minimale communicatiemiddelen en de taalproblemen kost dit vreselijk veel tijd. Gelukkig heb ik op de dag zelf een tolk kunnen regelen die de hele dag met ons meegaat. Vandaag dinsdag, werd er beton geleverd, alleen werd daar nog een extra dimensie aan toegevoegd.
Vanaf een uur of twee kon je hier toeters en fluitjes horen, het blijkt dat er een tropische storm op komst is. Op deze manier worden mensen blijkbaar gewaarschuwd en kort daarna begint het stevig te regenen en net op het moment dat we staan te schuilen komt de eerste lading beton en staan we zijn allen in de stortregen beton te storten, nadat de drie vrachtwagen de beton hebben gebracht en wij de boel nog moeten afwerken is iedereen doorweekt, maar..... de klus geklaard. Het alarm blijkt achteraf mee te vallen en het blijft bij zware regenval met onweer. Aan het einde van de dag was er tijd voor goed nieuws.......... Eindelijk naar maanden zijn er 2 containers vrij gegeven met bouwmaterialen zodat we kunnen beschikken over meer gereedschap. Omdat de organisatie vanuit principe geen smeergeld betaald, heeft het erg lang geduurd en is er vorige week al een amerikaans team gecanceld omdat men simpelweg niet verder kon, triest, maar wel de werkelijkheid hier.
Kortom, genoeg te beleven hier......
Bericht 9
Vandaag, zaterdag begon op zijn Haitiaans...... We waren er vroeg uit en zaten om kwart voor zes aan het ontbijt en om zes uur waren we allemaal druk de laatste werkzaamheden te doen zodat het beton gestort kon worden.
Haïtiaans aan deze ochtend is dat het beton niet geleverd kon worden en we redelijk met de handen in het (overgebleven) haar zaten..... Om toch nog wat van de dag te maken ben ik eerst maar eens gaan informeren of we een auto mee konden krijgen zodat we nog wat konden organiseren voor deze dag. Na wat diplomatieke woorden kan ik na de lunch een auto mee krijgen.
Stap 2, wat gaan we doen in een land waar alles plat ligt....
Mijn reisgenoot Kees heeft 2 jaar geleden zijn dochter geadopteerd uit een weeshuis hier in Haiti. Hij heeft nog vaag een adres en we besluiten met het het team naar Pationville te gaan om het
weeshuis te zoeken. 3 man in de auto en 2 in de bak van de pickup. Na anderhalf uur rijden hebben we het plaatsje gevonden en dan begint de zoektocht..... Ook de chauffeur die creools spreekt heeft
moeite om de juiste richting op te rijden en we belanden in de bergen nabij Pationville. Na veel vragen en verkeerde aanwijzingen komen we bij het weeshuis dat schuin tegen de berg aanligt. Vlak
voor dat we aankomen worden we nog even getracteerd op een tropische regenbui dat de straten werkelijk waar in kleine riviertjes veranderd.
Voor Kees is het een emotioneel moment omdat hij hier 2 jaar geleden zijn dochter heeft opgehaald. In het weeshuis dat door een Amerikaans echtpaar wordt gerund, zijn op dit moment ongeveer 60 baby's die de volle aandacht krijgen door een groep vrijwilligers uit de USA. We krijgen een rondleiding door het gebouw en we hebben tijd om met de kleintjes te zitten en te spelen. Kees maakt van de gelegenheid gebruik en zet een zoekopdracht uit om de vader van zijn dochter te laten traceren wat waarschijnlijk een moeilijke klus gaat worden omdat hij in 1 van de kampen woont waar geen straatnamen en huisnummers zijn. Na het bezoek gaan we naar een andere locatie waar de wat oudere kinderen zijn, ook hier krijgen we een rondleiding en spelen we wat met de kinderen en praten we met de leidsters. Zij vertellen me dat ze erg blij zijn dat er hulp wordt geboden vanuit andere landen en dat er voedsel wordt uitgedeeld aan de arme. Ze verwachten in de toekomst een enorme toename van kinderen wanneer er gestopt word met voedsel uitdelen, omdat ouders dan hun kinderen niet meer kunnen voeden en ze dan hopen dat ze een beter leven hebben in een weeshuis.
In de opslag zie ik al enorme stapels met bedjes en ledikantjes staan om voorbereidt te zijn op de nieuwe bewoners. Dit zijn wel van die momenten dat je hoopt dat al het ingezamelde geld goed besteed gaat worden en kinderen bij hun ouders kunnen blijven.
Na het bezoek stappen we weer in de auto/laadbak en zetten we weer koers naar de compound. De chauffeur besluit een andere route te rijden en we rijden door een deel van PAP waar we nog niet geweest waren. In dit zwaargetroffen gedeelte waar het merendeel van de huizen ingestort is, zijn wegen zelfs afgesloten omdat ingestorte huizen de weg blokkeren en mensen niet het geld of materieel hebben om het op te ruimen. Ook hier komt die nare lucht weer in mijn neus als je langs de puinhopen rijdt. Het blijft aangrijpend om zoveel ellende te zien en te zien hoe mensen hun leven weer proberen op te pakken. Sommige mensen hebben zelfs een tent op de brokstukken van hun oude huis gezet en wonen op het 'graf' van hun familieleden. Ook hier hangen over sommige delen van de straat delen beton die nog elk moment kunnen vallen en als je in de open bak van de auto zit, kan ik je vertellen dat je blij bent als er voorbij bent.
De avond valt en we zitten vast in de avondspits. Drie blanken in de bak van een pickup is hier echt een attractie en vooral de dames vinden het erg interessant. Na een rit van 2 uur met alle uitlaatgassen van de oude barrels en al het stof wat er door de straten waait ben ik echt een paar tinten donkerder als ik op de compound aan kom. Maar aangezien we laat zijn en het water op is, zit er niks anders op dan met mijn flesje drinkwater het ergste er maar af te poetsen. Morgen dus vroeg op staan om er zeker van te zijn dat er water is en de schade dan maar even in te halen......