De laatste week!

Ben inmiddels al weer thuis en zit heerlijk achter mijn pc het laatste verhaal te schrijven.

Afgelopen maandag rustig begonnen op het koude kantoor waar de airco op 29 graden staat.

De laatste hand gelegd aan de planning voor de groepen die nog moeten komen, voor alle groepen, de bouwers, de kinderwerkers en de medici een aardig programma in elkaar kunnen draaien zodat ze de weken die ze in Haiti verblijven ook daadwerkelijk aan de slag kunnen.

Na de lunch snel klaar gemaakt voor vertrek. Voor de nieuwe mensen staat het bezoek aan het weeshuis Leogane op het programma. Op zich niet een activiteit waar ik bij ‘moet' zijn, maar omdat donderdag a.s. de investeerder uit Nederland komt, wil toch nog even het eea doorspreken met de pastor van het weeshuis. Langzamerhand begint de ellende om je heen te wennen, aangezien ik van de nieuwe groep de nodige oohs een aahs hoor als we door PAP rijden. Na de hobbelige rit van ongeveer een uur komen we aan bij het weeshuis. De kinderen staan ons al op te wachten bij de poort en sommige zien mij voor de 4^e keer en springen me letterlijk in de armen om eens wat aandacht te krijgen van iemand anders. Na de rondleiding wat overigens niet langer duurt dan 10 minuten want meer dan een houten gebouw en een aantal tenten is er eigenlijk niet te zien, ga ik even rustig zitten met de pastor. We weten beide eigenlijk niet wat we kunnen verwachten en ik vraag hem maar om zich goed voor te bereiden op vragen omtrent de kosten, vierkante meters, bouwtekeningen enz. Op zich geen overbodige luxe want de pastor heeft geen idee wat hij voor de wederopbouw nodig heeft en wat het moet gaan kosten. Kortom huiswerk voor de pastor. Verder bespreken we nog even de tijden wie wanneer op welke locatie is en hoe we het vervoer gaan regelen. Intussentijd wordt de groep nog even getrakteerd op een paar mooie liedjes door de kinderen gezongen worden. Het is tijd om te gaan en iedereen gaat weer nat bezweet in de auto naar de compound.

Dinsdag!

Betondag, alle werkzaamheden zijn weer klaar om een levering beton te ontvangen en zowaar gaat alles op het einde van mijn verblijf nog bijna gesmeerd verlopen ook. Het beton wordt in de ochtend gebracht, iets waar ik al weken om gevraagd heb, omdat dan de temperaturen nog enigszins ‘normaal' zijn, om fysieke arbeid te doen. (28 graden) Na de middag doet iedereen rustig aan, de temperatuur is vrij hoog en het beton moet hard worden. Misschien leuk om te weten, met deze temperaturen is het beton na 2 uur al zo hard dat er overheen kan lopen en na 24 uur zo hard dat er al met zwaar materieel overheen kan rijden. Verder staat in de namiddag een IDP kamp op het programma waar voedsel uitgedeeld gaat worden. De mensen die dit nog niet mee hebben meegemaakt gaan mee en de rest blijft op de compound om te relaxen. Naast dat het vervoer er naar toe een probleem is, omdat de Amerikaanse groep erg groot is hoeft het van mij ook niet zo. Het voedsel uitdelen op zich is een goed initiatief alleen denk ik dat dit in kleinere groepen moet gebeuren omdat het anders een soort van aapjes kijken wordt waar die mensen niet op zitten te wachten.

Woensdag!

Vandaag mijn laatste dag om dingen af te ronden. Donderdag de hele dag op pad en vrijdag in de ochtend vertrek. Realiseer me in eens dat ik vandaag dan ook mijn koffer moet gaan pakken. Althans wat er van over gebleven is. Voor zover mogelijk heb ik al mijn kleding laten wassen bij de dames die op de compound onder de boom met de hand alle was wegwerken. Wat uiteindelijk weer een inkomen oplevert voor 2 families. Ik ben aangekomen met 2 volle koffers en na het inpakken kom ik eigenlijk niet verder dan een halve koffer. Kleding, schoenen, beddengoed, klamboe enz. ik probeer zoveel mogelijk achter te laten aangezien dit weer wordt uitgedeeld aan de mensen die hier in regio wonen. In de middag loopt het dan toch nog even niet zoals gepland, mijn auto die ik gereserveerd had om een dag mee te nemen op donderdag blijkt dubbel geboekt te zijn. Een regel die hier geldt is dat alle vliegveld ritten voorgaan op alles zodat niemand zich zorgen hoeft te maken of ze wel aankomen of kunnen vertrekken. 2^e op de lijst staat de kokkin, die voorrang heeft op een auto om inkopen te doen. Na veel schuiven blijkt het toch niet mogelijk te zijn om een auto vrij te plannen en ik besluit maar een tap-tap te regelen voor de donderdag met de investeerder. Niet ideaal maarja voelt deze man meteen hoe het is om in Haiti te zijn. Maar omdat de tap-taps geen bedrijfjes zijn die in een telefoonboek of iets dergelijks staan en wij met de compound redelijk afgelegen zitten, zit er niks anders op om aan de weg te gaan staan en te wachten op een tap-tap en daar afspraken mee te maken. Na een uur nog geen tap-tap gezien dus maar weer terug naar de compound waar de kokkin vrolijk komt vertellen dat ze inkopen heeft gedaan en we lekker eten vanavond. Heerlijk........... dus toch een auto voor donderdag en alle moeite voor niks. Welkom op Haiti!!!

Donderdag!!

Koffertje is gepakt en klaar voor mijn laatste dag!

Om 9 uur rijden we ( Kees en ik) weg naar onze afspraak van 10 uur in Hotel Prince in Port au Prince, Avenue Christof hoek Rue 2. Leuk zo'n voorbereiding, onze chaffeur kent het niet en bordjes met straatnamen staan er niet meer. Ik zeg.... uitdaging en lange leve google map op mijn iphone!! Eindelijk in de goede wijk en uur te laat komen we bij Hotel Prince dat in een gebied ligt dat zwaar getroffen is. Na een korte ontmoeting met Wim Fleskens tijd om snel in de auto te stappen en richting het plaatsje Leogane te rijden. Na ongeveer een uur rijden zijn we vlakbij. Ik dacht na het centrum van Port au Prince het ergste gezien te hebben maar in deze streek waar het epicentrum van de aardbeving lag, is ongeveer 90% van alle huizen ingestort en zie je werkelijk waar een dorp van brokstukken waar hier en daar weer een huisje is gebouwd. De armoede die voor de aardbeving ook groot was, is nu nog erger en hier zie ik voor het eerst borden langs de weg staan met de teksten of er gesteund kan worden in welke manier dan ook. In sommige delen van de weg zitten scheuren van een meter diep en echt doorrijden is hier dan ook niet mogelijk. Eenmaal aangekomen bij het weeshuis heerst er een rare rust op het terrein. Het is op zich een prachtige locatie, in een baai aan de zee. Een groot grasveld met een enorme boom voor de nodige schaduw, een natuur zwembad dat gevuld word door de zee en kleine stenen gebouwtjes waar de kinderen in woonde. Omdat ik de foto's heb gezien van hoe het er voor de aardbeving uitzag, kan ik me goed inbeelden hoe mooi het was en hoe fijn het moet zijn geweest voor de kinderen om daar te wonen. Maar nu ligt het hele terrein bezaait met brokstukken en staan er nog delen van gebouwen overeind. We ontmoeten de pastor en aantal kinderen die meegegaan zijn, 1 daarvan is Elise de jongen die me vertelde over zijn tweelingbroer. Hij neemt mij mee voor een 1 op 1 rondleiding. Als we in de eetzaal staan, althans wat er van over is, laat hij me de scheur in grond zien, die door de aardbeving ontstaan is. Dan wijst hij me een plek aan en verteld dat daar zijn broer zat te eten toen de aardbeving begon en dat hij naar buiten rende. Net buiten het gebouw is hij bedolven onder de brokstukken van het dak dat op dat moment naar beneden kwam en waardoor hij is overleden. Omdat alle brokstukken er nog liggen, de scheuren in de vloer, de eettafel die er nog staat, krijg ik voor het eerst een klein beetje het gevoel hoe moet zijn geweest tijdens de aardbeving. Na even helemaal in gedachten te zijn geweest merk ik dat Elise weg is en ik zoek hem op. Hij verteld me dat hij het nog steeds moeilijk vind om er over te praten maar dat hij het van zichzelf moet, om het zo te kunnen verwerken. Hij wil in de toekomst graag weer terug naar deze plek en dit is volgens hem de manier om er aan te wennen. Na een minuut of 10 stel ik toch maar voor om even alleen een rondje te lopen en veel weerstand krijg ik er niet op. Eigenlijk is alles beschadigd en moet alles wat er nog staat eerst tegen de vlakte voordat er weer iets opgebouwd kan worden. In de baai ligt een redelijke boot op z'n kant in de baai, die door de mini tsunami in de lucht is gegooid en bijna op het strand is terecht gekomen. Bij de kleine huisjes waar de kinderen woonde wordt op dit moment les gegeven aan kinderen uit het dorp wat het nog enigszins levendig maakt. Nadat we alles hebben gezien hebben we een gesprek met de pastor over wat er nu nodig is om het weeshuis weer op te bouwen. De investeerder is onder de indruk van alle beelden en ziet mogelijkheden. Echter zullen deze eerst in Nederland besproken worden, dus direct een concreet antwoord zit er niet in. Na een lunch van verse mango's en kokosnoten stappen we weer in de auto om naar de noodopvang in Port au Prince te rijden om zo het contrast aan de investeerder te laten zien. Hier doen we voor mij de bijna gebruikelijke rondleiding en kinderen zingen vandaag extra hard om indruk te maken op Wim. Vervolgens rijden we na een lange dag weer naar de compound waar we gezamenlijk nog wat eten en waar Wim de mooiste plek krijg in tent, middenin, waar geen zuchtje wind is en waar het bloedheet is.

Vrijdag!!!!

Vetrekdag!!! Om 9 uur staat het vertrek op het programma, voor ons en voor 2 Amerikanen die een vlucht eerder hebben waardoor wij ook vroeg moeten vertrekken. Enige probleempje is dat de chauffeur zich verslapen heeft en de Amerikanen met wagentje dat eigenlijk voor de bouw bedoeld is naar het vliegveld gaan. Rond 10.15 is eindelijk zover stappen we in de auto op weg naar het vliegveld. Onderweg nog even kunnen stoppen om paar souvenirs te kopen en dan is het zover....... De reis kan beginnen. Inchecken op het vliegveld van Port au Prince gaat net even anders dan in andere landen. Een klein halletje met een zwerm Haitianen om je heen om de laatste dollars uit je zak te kloppen en bloedheet. Nat bezweet staan we in de rij en zien het de koffers op de ‘band' gaan, of niet eigenlijk. De beambte weegt de koffers en pakt ze zelf op om door het luik te duwen en daarachter zie weer mannen staan die met de hand de koffers aannemen en ze op een kar leggen. De vertrekhal ziet er nog enigszins normaal uit, maar zeker niet wat je normaal gewend bent. New York!!! Voor je gevoel weer de beschaafde wereld en tijd voor eindelijk weer een biertje........We rekenen net de biertjes af en dan horen we over het vliegveld galmen ‘this is the last call for mister Busser en mister Luijk' oeps....even gas geven!!! Na een mooie tocht van Port au Prince, New York, London en uiteindelijk Brussel waar iedereen staat te wachten. Het is heerlijk om iedereen weer te zien en het lijkt of Finn meteen met secondelijm aan mijn nek vast geplakt zit en Tess wil non-stop kusjes geven aan papa. Op dat moment realiseer je ook meteen dat 4 weken meer dan genoeg is en het tijd is om weer lekker thuis te zijn!!!!