Zo.... Er zijn weer twee dagen voorbij de maandag (the day after)

Zondagavond heb ik contact gehad met Pastor Richard van een weeshuis in PAP. Zijn weeshuis stond voor de aardbeving in het plaatsje Leogane waar hij 70 kinderen in huis had en 5 man personeel. Het huis stond aan het strand en had een grote tuin waar de kinderen naar hartelust konden spelen.

Tijdens de aardbeving was iedereen in het gebouw en door een wonder zijn er 'slechts' 3 kinderen en 2 personeelsleden om het leven gekomen. Het huis is binnen 10 seconde als een kaartenhuis in elkaar gestort en door deze traumatische ervaring is er besloten om de kinderen niet langer op deze plek te houden en tijdelijk te verhuizen naar een andere locatie om alles te verwerken zodat de wederopbouw niet gebeurd in bijzijn van de kinderen. De locatie waar ze nu zitten is klein en de jongens slapen zelfs in tenten die om het zelfgebouwde houten gebouw staan.

Voor de jongen die ik vorige keer gesproken heb, heb ik een aantal foto's van
mij mee genomen omdat hij hier erg nieuwsgierig naar was. Ondanks alles besteed hij veel tijd aan school en na de aardbeving waarmee hij zijn tweelingbroer heeft verloren, heeft hij gelukkig niet zijn dromen verloren. Hij is vastberaden zijn school af te maken en een baan te gaan zoeken. In mijn vorige gesprek vertelde hij dat zijn grote zorg is dat er niet genoeg geld is voor zijn opleiding en daarom heb ik achter de foto's geld gestopt zodat hij een reserve heeft. Niet echt volgens de regels maar kon het niet laten.

Het hele team is mee en we krijgen een rondleiding zodat iedereen het weeshuis kan bekijken. We hebben van de compound rijst en soep meegenomen en voor de kinderen een tas vol speelgoed. Het is leuk om te zien hoe ze er op reageren, maar tegelijk ook naar om te zien dat de echte vreugde uit hun oogjes is verdwenen. De kinderen zijn echt getraumatiseerd en dat laat me niet koud.

Na een uur of 2 gaan we weer in onze zelf geregelde tap-taps ( soort taxibusje ) en na een paar kilometer besluit 1 dat hij niet meer verder rijdt en gaan we met zijn allen in 1 auto, ff krap maar gezellig. Onderweg komen we langs het enige tankstation waar we veilig de auto kunnen verlaten en waar we veilig drinken kunnen kopen. Eindelijk een blikje Cola en ja ook gelijk maar even biertje gedronken. Doordat we later zijn komen in de de avondspits van PAP en een rit waar we normaal drie kwartier over doen, doen we nu meer dan twee uur over. Op zich niet erg want er is genoeg te zien en te beleven onderweg, maar tergelijkertijd zie je ook nog maar eens alle ellende om je heen. Na twee uur in de spits is iedereen twee tinten donkerder van alle uitlaatgassen en stof, dus bij terugkomst op de compound tijd voor een douche......
Maar helaas de watervoorziening, telefoon en internet hebben het allemaal op 1 dag begeven, 1 X raden hoe mijn witte hoeslakentje eruit ziet?

Vandaag dinsdag was zo'n dag....... Nog steeds geen water, bloedheet en er moest weer gewerkt worden. Iedereen is moe en we gaan verder met de fundering van het warehouse, de bouwstaalmatten moeten op de juiste plek gelegd worden, ja met de hand en door de ongelijke ondergrond gaat Michel onderuit en loopt en serieuze snee in zij kuit op. Geluk is dat de hospitaal dichtbij is. Daarna heeft iedereen een bijna ongelukje en na de lunch houden we het voor gezien en ik besluit even een siësta te doen en het eerste wat ik hoor is Kees die verteld dat ik op moet staan anders ruimen ze eten weer af.... Even een paar uur van de wereld geweest maar ben weer op en top fit, het is dat er geen kroegen zijn, anders.....