Lieve allemaal, ook namens Dennis bedankt voor jullie bemoedigende reakties, top!

Gezien de gebrekkige verbinding lukt het helaas nog niet om foto's te uploaden of te versturen, dus nog even geduld daarvoor..

HIerbij bericht 3, vandaag ontvangen. Heftig verhaal...

Het was vandaag weer vroeg dag..... 6 uur waren we weer aan de slag, het lijkt dat ik aan de wamte begin te wennen, ik blijf zweten maar niet zo als de eerste dagen. Vandaag een geul gegraven voor de fundering. Na de regen ligt er een dikke laag modder/klei in en het is zwaar om het eruit te krijgen. Na de lunch snel naar huis gebeld en de stemmen van thuis weer gehoord. Het was heerlijk om de stem van Finn weer te horen en dat hij zei dat hij me miste. Daarna snel een korte douche en klaargemaakt voor de voedselverdeling. We gaan in een grote bus en na een half uur rijden stoppen we bij 1 van de kampen langs de weg. Eerst gaan we in kleine groepen met een tolk door het kamp en praten met de mensen over wat ze hebben meegemaakt, erg indrukwekkende verhalen die alle verbeelding te boven gaan. Zo zie gezinnen van 8 die leven in een tent die niet groter is dan een tweepersoonsbed en zie je kinderen met blonde haren wat teken is van ondervoeding. Ook zie je kinderen met opgezwollen voeten waar vocht uitloopt dit is volgens de medici die waren schurft. Als je via de tolk aan ze vraagt wat ze er aan gaan doen is het antwoord dat ze hopen dat het overgaat. De meeste mensen in de tentenkampen vertellen ook dat ze geen idee hebben hoe hier uit moeten komen en dat ze zullen wachten tot er wat veranderd. Na de gesprekken met de mensen in de mens onterende tenten lopen we door op het terrein waar we voedsel gaan uitdelen. Dit zijn tassen met voedsel en kleren die op de compound al zijn in gepakt door de Amerikaanse collega's. Om het voedsel gestructureerd uit te delen zijn er dagen ervoor door de pastor kaartjes uitgedeeld aan de mensen die het voedsel het hardst nodig heeft. In mijn ogen is iedereen dat, maarja...

We maken met zijn allen een slang om de tassen met voedsel door te geven, maar dan gebeurd er wat je op je op tv ook zag, zodra de deuren van de vrachtwagen opengaan breekt er totale chaos uit en worden we bijna onder de voet gelopen door 400 uitgehongerde Haitianen, het systeem is er totaal uit en we moeten de deuren van de vrachtwagen sluiten om alles weer rustig te krijgen. Na een half uur van mensen van mensen in vakken de duwen/drijven, wat echt mensonterend is kunnen we als nog beginnen met het uitdelen van voedsel. Het blijft een gespannen situatie aangezien er meer mensen zijn dan voedselpakketten. Wat voor taferelen er dan vlak voor je ogen afspeeld is eigenlijk moeilijk te omschrijven. Oudere mensen worden ingezet om medelijden te kweken om zo toch een pakket te kunnen krijgen. De mix van hitte, reddeloze mensen die tegen elkaar staan aangedrukt en stank is heftig om mee te maken. Nadat de pakketten op zijn en mensen vechtend om pakketten weer enigzins afstand nemen van de truck gaan we verder met babyvoeding. Jonge moeders met kinderen komen aangerend om wat voeding te bemachtigen en zelfs baby's van enkele weken worden op de arm meegenomen de drukte in. Sommige kleine baby's gaan nadat de moeder voedsel heeft gekregen naar andere dames om zo weer in de rij te kunnen gaan staan voor nog een poging. Echt schokkend om te zien is dat volwassen mannen kort daarna met hun vingers potjes babyvoeding naar binnen werken en zelfs handen met droge poeder opeten om maar iets binnen te krijgen en dus de keuze maken dat hun baby's niks krijgen, het is lastig om hier machteloos naar te kijken.

De stemming in de bus terug was bedrukt en er ontstonden alweer de eerste ideeën om bij de volgende voedseldistributie het anders aan te pakken zodat de mensen geen ruimte krijgen om chaos te veroorzaken zodat het gemoedelijker kan verlopen. Bij terugkomst op de compound was er eten gemaakt van producten die in het voedselpakket zitten en was er krap aan eten gemaakt zodat we kunnen ervaren wat mensen hier elke dag meemaken. Met een knorrend maagje naar bed dus......